یک چیزی تو این مایه ها...

وقتی فکر می کنیم که ما هم ، مثل تمام جنین ها 9 ماه دررحم مادرمان طاقت آوردیم، سخت مشعوف می شویم و انگشت حیرت به دهانمان می ماند. عجب صبری داشتیم و خبر نداشتیم.

گاهی فکر می کنم زمان چیز مزخرفیه. یک چیز مزخرف زبون نفهم... که سر جلسه امتحان و کنکور و شب تحویل پروژه زود می گذره ، وقتی تو یه مهمونی محظوظ و کیفوری زود می گذره ( البته لطفا جلسه امتحان و مهمونی و قرو قنبیل رو یکی نکنید.) ، اونوقت  که دلت می خواد زمان تو یه چشم به هم زدن بگذره، انگار که پلک هات به هم می چسبند، عقربه ها به صفحه ساعت می چسبند، کلا همه چیر  به همه چیز می چسبه... اصلا همین طوری که گاهی زمان کِش می یاد...

یا مثلا وقتی بین چند تا آدم زبون نفهم ، توی یک جمع احمقانه و کسل کننده  گیر می کنی ، که عقربه های کل ساعت های دنیا از "بیگ بن" * لندن گرفته  تا ساعت مچی روی دستم، خرفت و احمق و زبون نفهم می شند و علیرغم وظیفه خطیرشون، جفت پا توقف می کنند... 

همه اینها زمینه ای بود برای اینکه بگم پس چرا این زمان کوفتی نمی گذره...

یا نمی شد بچه آدم هم مثل خرگوش ، یک ماهه به دنیا بیاد و قال قضیه رو بکنه.... 

اصلا من نمی فهمم ، چه اصراریه 9 ماه یا به عبارتی 40 هفته توی اون جای تنگ و تاریک بمونه؟ 

این همه زمان گذشته، تازه شده 23 هفته...  

همیشه اول پائیز و زمستون دلم می خواست زمان نگذره و همین جور پائیز بمونه... ولی اقرار می کنم که هنوز پائیز تموم نشده، طاقت من طاق شده...

الان کودک کوچک خواهرم 23 هفته یا 5/3 ماهه شده. یعنی یه چیزی تو این مایه ها * : 

 قبول کنین اگه این ریختی باشه ، هنوز قابلیت اینو نداره که زیاد قربون صدقه اش برم. یه جنین که نهایتا 500 گرم وزن داره، با کلی چروک رو پوست قرمزش... 

می تونم الان  به نبودنش غر بزنم و یه کم که قیافه اش خوشگل تر شد، قربون صدقه اش برم.

من قراره خاله اش باشم و یه عمر قربونش برم. بذارین یه کم قیافه اش آدمیزادانه تر بشه... هر چنر تا وقتی به دنیا نیاید، با این که می دونم آدمه، نمی تونم بگم آدمیزاد ِ...که به هر حال باید زاده بشه که بشه آدمیزاد... البته به شرط  آدم  بودن مادرش، که اونو خودم تضمین می کنم... صد درصد تضمینی .

ته نامه: 

* Bigben

* عکس برگرفته از :  http://www.ninisite.com/weekbyweek/week.asp?week=23